01 mrt De onverschilligheid van de bedrijfsartsen
Bedrijfsartsen zijn ook maar mensen die door werkgevers of UWV worden betaald voor hun advies.
Ik heb nu al heel wat bedrijfsartsen gezien in de tijd dat ik ziek ben. Ik verbaas me er nog steeds over dat de meeste artsen niet doorvragen over de problemen met mijn gezondheid. Zelfs nu ik weet dat in het advies niet altijd staat wat ik nodig heb om te herstellen en te re-integreren.
Als ik bijvoorbeeld aangeef dat ik problemen heb met mijn geheugen, wordt er niet gevraagd waarin zich dat dan uit. Ze weten dus niet dat ik vaak niet eens weet wat ik een uur of dag geleden heb gedaan. Of dat ik me omdraai en niet meer weet wat ik zou gaan doen. Vaak duurt dat wel een half uur of langer voordat ik me weer kan herinneren wat ik zou gaan doen.
Als ik vertel dat ik ook thuis vrijwel niet functioneer, lijkt dat er niet toe te doen. Thuis is thuis en werk is werk. Alsof ik op mijn werk wel kan functioneren, terwijl dat thuis niet lukt.
De bedrijfsartsen van het UWV
Vooral de bedrijfsartsen van het UWV hebben maar 3 punten waar ze op letten. Ligt de werknemer in bed, heeft hij een psychose of verblijft hij in een instelling.
Indien alle 3 de situaties niet van toepassing zijn, kan een werknemer gewoon werken. Ongeacht of hij verder kan functioneren.
Er wordt wel gekeken naar welke functies mogelijk zijn, maar daarbij wordt totaal geen rekening gehouden met je beperkingen. Het lijkt haast alsof er gewoon maar wat gezocht wordt, waar je geen nee tegen kunt zeggen.
Van de bedrijfsartsen van mijn werkgever heb ik steeds verwacht/gehoopt, dat zij duidelijk zouden aangeven wat mijn mogelijkheden waren en waarmee mijn werkgever mij zou kunnen ondersteunen.
Het was volgens mij het belang van werkgever en mij, dat ik zo snel mogelijk beter zou kunnen worden en weer aan het werk kon.
De eerste twee bedrijfsartsen gaven nog wel enkele summiere aanwijzingen, waar vervolgens niet naar gehandeld werd door mijn werkgever. Deze artsen waren wel betrokken bij de werknemer. Dat vond mijn werkgever weer niet zo prettig, waardoor het contract met de organisatie waarvoor zij werkten door mijn werkgever werd beëindigd.
Zelfredzaamheidsmodel
De bedrijfsartsen van VF namen de zorg over en hielden zich niet bezig met mijn welzijn en wat ik nodig had om te kunnen re-integreren. Zij werkten met het “Zelfredzaamheidsmodel”. De werkgever en werknemer moesten zelf maar uitzoeken wat er nodig was om een werknemer te laten re-integreren en waarbij de werkgever de werknemer kon ondersteunen.
Verder was het belangrijker wat mijn werkgever wilde, dan dat wat voor mij noodzakelijk was.
Dat dit “zelfredzaamheidsmodel” niet werkt als er sprake is van een arbeidsconflict komt blijkbaar in niemand op. Pas in het laatste stadium lijkt hiervoor in mijn situatie wat begrip te ontstaan.