Het erge van pesten is dat ik niet kan zijn wie ik ben. Na een fiks aantal keren gecorrigeerd te zijn door mijn perfecte nieuwe collega had ik het opgegeven om te proberen positieve energie in de zakelijke relatie stoppen. Onze omgang gaat stroef,  niet vanzelf en ik voel competitie, waar ik heel slecht tegen kan. Van het begin af aan was er geen klik. Wij zagen elkaar voor het eerst, hij begon direct over werk, ik zei zullen we even voorstellen.

Hij is een perfectionist en zeg maar overdreven ambitieus. Een workaholic pur sang. Nu ben ik dat ook, maar hij dus nog vele graadjes erger. Het is niet dat hij geen gelijk heeft: Ja, het is het beste als we alles digitaliseren (daar gaat mijn juist aangelegde ordner), een digitale agenda is hard nodig dan kunnen we elkaars agenda in de gaten houden en ook afspraken bij elkaar inplannen (houd ik eigenlijk niet van, in elkaars agenda zitten en ik houd ook zo van papier) en ja we moeten een planning maken, wie wanneer en waar aanwezig is, dat is veel handiger dan elkaar steeds mailtjes sturen. U bemerkt het al: er wordt structuur in mijn werk gebracht. Een van mijn bazen zei het ooit: Jij hebt geen structuur. Dat is onzin, natuurlijk heb ik structuur in mijn chaos, maar ik leg mijzelf niet zo strak aan de lijn, daar gedij ik niet van, dat is alles. Mijn lichaam schreeuwt: houdt er toch eens mee op! Ik wil niet in een keurslijf, laat mij zijn wie ik ben!

Ik verdenk mijn collega van controledwangklachten. Nu is het ook zo dat ik haast nooit mensen tegen kom die harder werken dan ik, en dan denk ik: misschien ben ik gewoon jaloers? Kan ik het niet hebben dat iemand anders beter is dan ik…

O hellup, daar komt een minderwaardigheidscomplex naar boven! Ik ben vroeger in mijn jeugd enorm veel gepest. Daar heb ik me aan ontworstelt toen ik achttien werd en eindelijk aan de lenzen kon. Ik was acht toen ik een bril kreeg en daarnaast graatmager en geloof me: dat was niet leuk. Ik weet hoe het voelt: onzeker zijn.

Het ergste van pesten in de vroege jeugd is misschien wel dat je je niet kan ontwikkelen tot de persoon die je van origine bent. Als je je niet veilig voelt, zul je je woorden afwegen, je houding aanpassen om zo weinig mogelijk op te vallen, zul je je misschien afzonderen en weinig of geen vrienden hebben, terwijl je een ozo sprankelende persoonlijkheid zou kunnen zijn.

Als je dan eenmaal volwassen ben je niet meer gedoemd met mensen op te schieten die je niet zelf uitgekozen hebt; je kiest zelf uit wie je vrienden zijn, of in ieder geval met welk soort mensen je om wilt gaan: de deelnemers van de  sportclub, de schilderscursus of het zangkoor. Je beslist zelf of deze ontspanning en de mensen goed voor je zijn.

MAAR op het werk! Ik was aangenomen en twee maanden later kwam deze collega aan. Het werd gewoon aangekondigd door mijn leidinggevende: ‘Deze meneer wordt jouw directe collega’. Alles wat hij was, maar geen directe collega: hij bleek een goed bondje met mijn leidinggevende te hebben, was ook op die manier aangenomen. Ik zit er naast en zie hoe hij te hard en teveel met haar lacht. Ik voel me buitengesloten. Nu weet ik van mezelf dat ik de laatste tijd erg gevoelig ben en me  de dingen misschien te veel aantrek.

Voorts ben ik schrijver, en ik schrijf het van me af. Helaas plaatste ik de column op Linkedin, het  professionele netwerk. Natuurlijk heb ik met mezelf overlegd of ik hem wel of niet zou plaatsten: de schrijver in mij won. Het kon twee kanten uit: of hij zag er de humor van in of hij voelde zich geschoffeerd. Een week later bracht mijn leidinggevende het te berde, mijn collega zat er bij. Hij voelde zich ronduit beledigd. U begrijpt, het was niet fijn, ik heb later grote excuses gemaakt, de column van mijn website verwijderd. Het is pesten naar elkaar toe: actie op reactie enzovoort. Deze cirkel moet verbroken worden.

Ik heb er al maandenlang last van: tè gevoelig typje als ik ben, een dikke huid kweken lukt mij niet heb ik door de jaren heen geleerd, als leidinggevende ben ik daarom ook niet geschikt. Inmiddels hebben we met elkaar gepraat, het heeft de lucht enigszins geklaard. We zullen voorlopig omzichtig met elkaar om gaan. Er is respect. Het is een begin.