Ervaringsverhaal 1

In 2006 ben ik voor 40 uur per week bij dit kantoor gaan werken. Het kantoor bestaat uit 14 vrouwelijke medewerkers, en één baas (man) c.q. leidinggevende. Naast de receptie zijn er nog drie afdelingen.

In 2008 heb ik een burn-out gehad, hierna ben ik een jaar bezig geweest om weer terug te komen in mijn werkomgeving. Ik ben toen ik volledig hersteld was 32 uur gaan werken. Na mijn zwangerschapsverlof (2011) heb ik ervoor gekozen om 28 uur te gaan werken. Tijdens mijn zwangerschapsverlof is mijn fysieke werkplek aan een nieuwe collega gegeven. Mijn eerste werkdag was dus heel anders als voorgesteld.

Toen ik een week aan het werk was bleek dat mijn collega bij de receptie ernstig ziek was en, later bleek, ook niet meer terug zou komen. Ik heb toen aangeboden om haar werk tijdelijk over te nemen, aangezien ik nog niet begonnen was met mijn eigen klantdossiers. Hierbij heb ik duidelijk aangegeven dat ik dit niet langdurig wilde doen.

Na ruim een jaar (2012) was voor mij de maat vol. Ik wilde geen receptiewerk meer doen, maar weer mijn eigen werk. Het receptiewerk gaf mij teveel prikkels en spanning. In een gesprek werd aangegeven dat zij actief op zoek zouden gaan naar een receptioniste. Uiteindelijk is begin 2013 een nieuwe receptioniste begonnen.

Na de inwerkperiode van mijn nieuwe collega heb ik aangegeven dat ik mijn eigen werk weer terug wilde hebben. Mijn werkgever was het hier niet mee eens. Hij vond dat ik mijn werk bij de receptie perfect deed en wilde mij op die plaats houden. Volgens hem had ik het werk wat ik voor mijn verlof deed, eigenlijk nooit goed gedaan. Hierna begonnen de vervelende spelletjes.

Geen werk meer geven, juist extra veel zodat de receptie niet goed kon draaien of hele vervelende klussen zoals schoonmaak- of opruimwerkzaamheden. Ook werd ik genegeerd door mijn werkgever, terwijl ik voorheen in veel dossiers samenwerkte met hem. Bijvoorbeeld geen goedemorgen zeggen of vragen hoe mijn vakantie was geweest.

Mijn nieuwe collega vond het een rare situatie. Ze wilde natuurlijk haar nieuwe werkgever niet afvallen, maar was het wel met mij eens dat dit een rare situatie was. Ze vroeg zich ook af hoe haar positie hier in was en of ze wel voor zo’n werkgever wilde werken. Mijn andere collega’s hadden het allemaal niet heel erg door. Ze vonden het wel raar dat zij ineens mij klussen moesten gaan geven, zoals dossiers inscannen. Voordat ik op de receptie ging werken had ik altijd mijn eigen klantdossiers.

Meerdere malen heb ik aangegeven dat ik het receptiewerk niet meer wilde en dat ik wellicht een terugval van mijn burn-out zou krijgen als ik dit werk moest blijven doen. Helaas heeft mijn werkgever hier niet naar geluisterd.

Nadat diverse gesprekken met mijn werkgever hadden plaatsgevonden heb ik contact opgenomen met de verzuimbeheerder en de bedrijfsarts. Hier heb ik aangegeven dat ik het idee had dat mijn werkgever mij weg wilde hebben. De verzuimbeheerder heeft toen een gesprek gehad met mijn werkgever en volgens hem was dit absoluut niet zo. Detail in de relatie tussen de verzuimbeheerder en mijn werkgever is dat zij goede vrienden zijn. De verzuimbeheerder had ook toegang tot alle dossiers van de bedrijfsarts.

Na nog diverse gesprekken en pogingen om mijn werk terug te krijgen kwam uiteindelijk de verzuimbeheerder voor een gesprek met mij op kantoor. Hij gaf aan dat hij ook de indruk kreeg dat mijn werkgever mij weg wilde hebben. Dit was voor mij een erkenning van mijn gevoelens. Hij vroeg aan mij of ik weg wilde bij deze werkgever. Ik heb toen duidelijk bij hem aangegeven dat ik niet per se weg wilde, maar als mijn werkgever het initiatief nam om mijn arbeidsovereenkomst te ontbinden ik hier wel aan mee zou werken. Hij zou die zelfde middag nog een gesprek hebben met mijn werkgever en dan zou hij laten weten wat de uitkomst was.

De eerstvolgende werkdag belde hij mij terug met de uitkomst. Mijn werkgever wilde wel meewerken aan “mijn voorstel” tot het ontbinden van de arbeidsovereenkomst. Totaal overdonderd heb ik deze reactie aangehoord en het gesprek beëindigd. Voor mij was het duidelijk: ik zou niet meer terugkeren naar mijn werkplek. Ze hebben een mooi spelletje gespeeld samen. Bij wie kon ik nu te rade gaan?

Uiteindelijk heb ik via mijn rechtsbijstandsverzekering een advocaat om advies gevraagd. Het uiteindelijke resultaat was het ontbinden van mijn arbeidsovereenkomst met wederzijds goedvinden zodat ik nog recht had op een WW-uitkering.

Wat voelde ik me gebruikt al die jaren. Altijd hard gewerkt, bijna nooit werd waardering uitgesproken en nu dit! Gedurende de periode van onderhandelingen ben ik antidepressiva gaan slikken. Ik voelde me zo beroerd, onzeker, gebruikt. Ook had ik geen vertrouwen meer in mensen. Naast het gebruik van antidepressiva heb ik ook langere tijd psychologische hulp gehad. Nu na bijna een jaar kan ik zeggen: ik ben heel blij dat ik bij die werkgever weg ben, ook al is het in deze tijd heel lastig een nieuwe baan te vinden.

Ik heb bijna zeven jaar gewerkt met leuke collega’s, maar zelfs na zo’n lange tijd zijn het ‘maar’ collega’s. Ze hebben nooit meer iets van zich laten horen. Dit vond ik erg jammer, we waren altijd een heel hecht team.