16 nov Een nieuwe instorting
Als een sloophamer die mij in volle vaart raakt voel ik de klap aankomen. Mijn hoofd loopt over met gedachten, ik raak in paniek en een golf van angst slaat door mij heen. Nu komt mijn werkgever er dus gewoon mee weg…. Als je dus heel hard pest krijg je als beloning geen sanctie… En hoe gaat dat dan nu met reïntegreren? Krijg ik WW of een WIA uitkering? Wat betekent dit voor een eventuele rechtszaak?
Ik bel vol emoties Arnold en vertel wat er is gebeurd. Arnold stelt mij gerust en belooft de dame van het UWV te bellen.
In het gesprek met de dame van het UWV krijgt Arnold geen voet aan de grond. Als Arnold haar vertelt dat de laatste psycholoog heeft aangegeven dat erkenning net zo belangrijk is voor mijn herstel als rust, zegt ze dat zij geen dokter is en daar niet over kan oordelen. Maar ze is wel van mening dat ik beter word als ik geen last meer heb van mijn werkgever en is dus nog steeds van plan geen 3e ziektejaar toe te kennen.
Uit alle macht probeer ik de dag door te komen. Ik krijg een forse migraine aanval en voel me angstig. Maar bij de behandelaar van het herstelprogramma PU lijk ik de klap te boven te zijn gekomen en voel ik me weer enigszins rustig. Als ik thuis kom merk ik dat de klap van die ochtend nog niet verwerkt is. Ik loop rondjes door het huis, krijg weer een migraine-aanval, pieker, ben zo bang en ook zo boos. Ik zie het even niet meer zitten en weet niet meer hoe nu verder. Maar ik moet dit deel van het traject ook weer door.
Hopen op begrip van UWV
Die nacht kan ik niet slapen en besluit ik de dame van het UWV te mailen, wat haar bericht met mij gedaan heeft en hoe moeilijk ik het heb met haar besluit. Haar wellicht lief bedoelde aanpak is voor mij weer een stap terug in mijn herstel, dat kan toch niet de bedoeling zijn. De dame antwoord me een dag later, dat ze de mail mee zal nemen in haar besluitvorming.
De week na het telefoontje van het UWV is een week met vallen en opstaan. Ik probeer uit het dal te klimmen wat met wat vallen en opstaan steeds beter lukt, maar het zal wel even duren voor ik dit weer helemaal te boven ben. Gelukkig heb ik veel mensen om me heen die me steunen, mijn verhaal aanhoren en me helpen mijn gedachten te ordenen. Als ik in paniek een mail aan Arnold schrijf, weet hij me weer rustig te krijgen door de te volgen stappen duidelijk te maken. Nu is het afwachten wat er gaat komen.