15 feb Eindelijk een gesprek met de bedrijfsarts
Op de afgesproken dag ga ik samen met een lieve vriendin naar de bedrijfsarts van het UWV. Mijn vriendin is een lieverd die nogal schuchter is en zelden boos wordt bij mensen die ze niet kent. Ik ben blij dat ik haar bij me heb, zodat ik wat steun heb voor dit gesprek.
Ik ben al dagen voor het gesprek gespannen en nog sneller in paniek dan gebruikelijk. Steeds weer maalt er van alles door mijn hoofd. Als ik bij het UWV aan kom krijg ik het dan ook heel koud, een reactie op de stress die in mijn lichaam is opgebouwd.
Slecht voorbereide en slecht gemanierde bedrijfsarts
Dan komt de bedrijfsarts en nogal warrig uitziende man van circa 65 jaar oud. In zijn kantoor aangekomen legt hij een map op tafel en zucht eens diep. Hij opent de map en zegt “…Tja, ik heb eerlijk gezegd uw dossier nog niet gelezen. Ik dacht dat het alleen dit maar was…” Hierbij wappert hij met het formulier dat ik in januari voor het UWV heb ingevuld met alle ins en outs over mijn burn-out en angststoornis.
Maar helaas voor deze arts is het dossier wat dikker dan hij verwacht had. Dat lijkt hem in de war te brengen. De arts vraagt of ik een WIA heb aangevraagd. Dus ik antwoord “ja, alleen die heb ik niet gekregen omdat……” Verder kom ik niet, want ik word alweer onderbroken door de volgende vraag. Deze manier van non-communicatie gaat zo een tijdje door. Steeds weer vraagt de arts iets waarop ik een paar woorden kan antwoorden voor hij me weer in de rede valt. Mijn hoofd raakt als vanouds weer vol met het gevoel van een enorme druk en ik kan niet heel goed meer nadenken.
Dan ineens lijkt de arts wel te willen luisteren en begint hij opnieuw met zijn vragen. Ik kan hem nu uitleggen dat mijn werkgever niets heeft gedaan met betrekking tot mijn re-integratie maar dat mijn werkgever geen loonsanctie (3e ziektejaar) heeft gekregen, terwijl daar alle reden toe is en daar heb ik bezwaar tegen gemaakt. Verder heb ik geen WIA uitkering gekregen omdat ik niet voldoende inkomensderving had, maar ik ben nog wel ziek. En ook daartegen ben ik in bezwaar gegaan. “Bent u dan in een maand nog erger ziek geworden, hoe kan dat dan, waardoor gebeurt dat dan, dat is toch wel heel raar?” roept de arts er weer tussendoor.
Ik leg uit dat ik inderdaad zieker ben geworden door de afwijzing van de loonsanctie. Deze uitspraak heeft mijn gezondheid geen goed gedaan. Daarnaast heb ik een dochter die ernstig ziek is waardoor ik erg veel zorgen en angst ervaar, wat mijn gezondheid ook niet bevordert.
Mijn angsten zijn erger geworden, dus ja, ik ben zieker geworden.
De arts vindt het maar raar dat ik zieker ben geworden en heeft het steeds weer over de afwijzing van de WIA. Een ziek kind in huis is geen reden om een WIA te krijgen, zegt hij, dat is een life event. Dat de ziekte van mijn dochter ervoor zorgt dat ik moeilijker kan herstellen, lijkt niet ter zake te doen. Een frustrerende situatie waar ik snel uit wil… ik voel me echt bijna ontploffen omdat de arts steeds weer op de WIA terugkomt terwijl ik bij hem ben voor mijn ziekte tijdens de WW. Het gevoel van machteloosheid is weer in alle hevigheid aanwezig.
Uiteindelijk roep ik uit dat ik helemaal niet ziek wil zijn, ik wil beter worden en aan het werk, terug naar de baan waar ik zoveel van hou…. Maar dat kan ik niet zelf; daar heb ik hulp bij nodig en die had ik gekregen als mijn werkgever nog een jaar mijn re-integratie moest betalen. Nu heb ik niets want er is niemand die mij helpt bij mijn re-integratie. Ik modder zelf maar wat aan door bij de zorgboerderij te re-integreren.
Ik ben zo verdrietig en voel me zo onbegrepen, dat ik in snikken uitbarst.